Polega na nakładaniu naelektryzowanych cząstek (20-100 μm) farby proszkowej na powierzchnię przewodzącą np. metalu. Osadzona warstwa proszku utrzymuje się na powierzchni malowanego detalu dzięki siłom elektrostatycznym.

W malowaniu proszkowym stosuje się dwie podstawowe techniki elektryzacji i nakładania farby proszkowej:

• natrysk elektrostatyczny – metoda wysokonapięciowa 40-100 kV, potocznie zwana „koroną”,
• natrysk elektrokinetyczny – metoda triboelektryzacji, tarciowa, zwana „tribo”.

Przed cynkowaniem właściwym elementów konieczne jest ich odpowiednie przygotowanie poprzez wykonanie obróbki wstępnej. Służy ona oczyszczeniu elementów z wszelkich zanieczyszczeń, tj. rdzy, zendry, szlaki spawalniczej, olejów, smarów itp. Po obróbce wstępnej i osuszeniu elementy zanurzane są w płynnym cynku. Cynk topi się w temperaturze ok. 419 °C, natomiast temperatura robocza kąpieli cynkowej wynosi 440-460 °C, gdyż właśnie w takich warunkach żelazo i cynk szybko wchodzą w reakcję[1]. Podczas zanurzenia elementu w kąpieli cynkowniczej na skutek wzajemnej dyfuzji płynnego cynku z powierzchnią stali dochodzi do wytworzenia się warstwy cynku, składającej się w istocie z różnorodnych warstw stopowych cynku i żelaza. Zazwyczaj stal musi być zanurzona w cynku tylko przez kilka minut. Element prefabrykowany wyjmowany jest z kąpieli cynkowej po zakończeniu reakcji.

Charakterystyka powłoki cynkowej

Powłoka cynkowa ma dość skomplikowaną strukturę. Warstwa przylegająca bezpośrednio do elementu prefabrykowanego γ, ma grubość około 1 µm i jest stopem żelaza i cynku o zawartości ok. 25% żelaza. Powyżej znajduje się warstwa δ, która zawiera 10% żelaza. Następnie występuje warstwa ζ o zawartości ok. 6% żelaza i mocno widocznych na zewnątrz metalicznych kryształach. Nad końcu znajduje się warstwa prawie czystego cynku.